عنوان پایان نامه :

 کاهش اثرات منفی کادمیوم در شکمبه با استفاده از روی و بنتونیت سدیم

یک صفحه از متن پایان نامه فقط برای نمونه :

متابولیسم کادمیوم

۲-۲-۱ جذب

کادمیوم در مقایسه با کاتیون­های دو ظرفیتی مشابه مانند روی و آهن، جذب روده­ای نسبتاً کمی دارد. جذب کادمیوم در مقدار آزمایشگاهی آن برای موش­ها در حدود ۱-۲ درصد، میمون­ها ۵/۰-۳ درصد، بزها ۲ درصد، خوک­ها ۵ درصد، گوسفند ۵ درصد و گاوها ۱۶ درصد است (آژانس مواد سمی و ثبت بیماری[۱]، ۱۹۹۹). کادمیوم به طور عمده در دئودنوم و قسمت ابتدایی ژئوژنوم جذب می­شود. سلول­های خاصی برای انتقال کادمیوم شناسایی نشده­اند و به نظر می­رسد جذب ناخواسته از طریق مواد مغذی ضروری مانند آهن، روی، منگنز و سیستئین راه انتقال حد واسط کادمیوم به سلول­های لبه مسواکی روده باشد (زالوپس و احمد[۲]، ۲۰۰۳). برای مثال کادمیوم می­تواند بوسیله انتقال دهنده فلز دو ظرفیتی-۱[۳] جذب شود، که به صورت طبیعی واسط جذب آهن در جیره غذایی است. کادمیوم باند شده به پپتیدها و پروتئین­ها می­تواند بوسیله آندوسیتوز وارد انتروسایت شود. مقدار جذب کادمیوم در روده بستگی به سطح آن دارد به طوری­که در سطوح بالا به صورت مؤثرتری جذب می­شود (ماتسونو[۴] و همکاران، ۱۹۹۱). سطوح بالای کادمیوم اتصالات محکم بین انتروسیت­های روده­ای را از بین برده و عملکرد اپیتلیال را دچار اختلال می­کند. جیره­های حاوی سطوح بالای کلسیم، کروم، منیزیم یا روی جذب کادمیوم را کاهش می­دهند (فولکس[۵]، ۱۹۸۵). محل اصلی جذب کادمیوم در بخش ابتدایی روده کوچک است هرچند از بعضی قسمت­های دستگاه گوارش مخصوصاً در حضور نمک­های صفراوی می­تواند جذب شود، این عنصر در محل جذب خود می­تواند به میکروویلی­های روده آسیب بزند و باعث اختلال در جذب برخی از عناصر شود (پیگمان[۶] و همکاران، ۱۹۹۷). انتقال کادمیوم به درون سلول­های مخاطی[۷] روده کوچک احتمالاً اولین مرحله جذب است اما ممکن است این جذب به وسیله لیگاندهای با وزن مولکولی پایین مخصوصاً متالوتیونین انجام شود. معمولا انتقال کادمیوم از سلول­های مخاطی روده به جریان خون نسبت به عناصر ضروری کمتر می­باشد (فوکس[۸] و همکاران، ۱۹۸۴). والبرگ[۹] و همکاران (۱۹۷۷)، گزارش نمودند که ۳۰ درصد از کادمیوم مصرفی به وسیله سلول­های مخاطی روده جذب می­شود اما فقط حدود ۱ درصد آن از طریق سلول­های مخاطی به غشای سلولی آن­ها متصل می­شود و به دنبال پوست اندازی[۱۰] این سلول­ها دوباره به درون دستگاه گوارش برمی­گردد. به طور کلی جذب کادمیوم در مقایسه با کاتیون­های دو ظرفیتی از قبیل آهن و روی پایین­تر بوده و تقریباً حدود ۱ تا ۵ درصد در اغلب گونه­ها می­باشد و در گاو این مقدار تا ۱۶ درصد بسته به مقدار کادمیوم جیره گزارش شده است (کلاسینگ، ۲۰۰۵).

۲-۲-۲عوامل موثر بر جذب کادمیوم

جذب کادمیوم در خوراک­های مختلف بستگی به وضعیت مواد معدنی آن خوراک دارد به طوری­که جذب کادمیوم در خوراک­های حاوی مقادیر بالای روی، آهن و کلسیم پایین می­باشد، در صورتی­که پایین بودن این مواد در جیره باعث افزایش جذب کادمیوم می­شود (فلیپس[۱۱] و همکاران، ۲۰۰۵). بعلاوه، گزارش شده که کادمیوم برای ورود به درون سلول می­تواند از سیستم انتقال عناصری از قبیل روی، آهن و کلسیم (شکل ۱-۲) استفاده کند. روی و مس از طریق تولید متالوتیونین باعث کاهش جذب کادمیوم می­شوند (بروژوکا و

[۱] ASTDR (Agency for Toxic Substances and Disease Registry)

[۲] Zalups and Ahmad

[۳] Divalent metal transporter-1

[۴] Matsuno

[۵] Foulkes

[۶] Pigman

[۷] Mucousa

[۸] Fox

[۹] Valberg

[۱۰] Desquametion

[۱۱] Phillips

دانلود  رایگان فایل دموی این پایان نامه(فقط حاوی ده صفحه از صفحات پایان نامه با فرمت ورد):

کاهش اثرات منفی کادمیوم در شکمبه با استفاده از روی و بنتونیت سدیم